Als je wereldberoemd wilt worden, is een boek natuurlijk onmisbaar. Julius Caesar, Youp en het meisje van de slijterij is het allemaal gelukt. Nu ik nog.

Door Geerhard Bolte

Julius Caesar is de geschiedenis ingegaan als een held. Dat heeft hij niet alleen te danken aan zijn overwinningen op Pompeius en andere dwarsliggers, maar in de eerste plaats aan zijn eigen public relations. Als hij nu had geleefd, had @juliuscaesar ons vast via Twitter op de hoogte gehouden van zijn vorderingen:

Net terug uit Egypte, succesvol #venividivici bedankt @cleopatra

Caesar schreef ook uitgebreid over zijn eigen veldtochten – in de derde persoon enkelvoud – in niet minder dan tien boeken. Hoe ik dat weet? Natuurlijk, gelezen in een boek: Denken als een generaal. Michiel Janzen schrijft in dit fascinerende boek dat in maart verschijnt wat wij kunnen leren van briljante generaals als Caesar. En zo'n boek zegt niet alleen veel over Caesar, maar ook over de auteur. Die Michiel, die is natuurlijk ook niet van gisteren. Hij is strategy director bij een communicatiebureau in Den Haag, en vast een hele slimme. Twitteren, dat kunnen we allemaal. Maar een boek schrijven, dat is andere koek.

Minder beloven dan je kunt waarmaken, werkt niet voor auteurs die gelezen willen worden. 

Door Geerhard Bolte

Als auteur hoop je dat lezers je boek lezen zoals hongerige consumenten op tweede kerstdag IKEA bezoeken. Je wilt gelezen worden, erkenning krijgen voor je inspanningen, herkend worden op straat en je wilt natuurlijk een tweede huis in Italië zodat je daar ongestoord verder kunt werken aan je oeuvre. Die hoop siert je, maar dan moet je valse bescheidenheid laten varen.

Je lezer geeft veel geld uit voor jouw boek in de verwachting dat jij hem of haar gaat vertellen hoe het in elkaar zit. Op de flaptekst (geschreven door de uitgeverij) is hem de oplossing voor al zijn problemen voorgespiegeld. Dan is het teleurstellend als hij in de inleiding leest dat jij het ook niet precies weet; 'daarom doe ik in dit boek een poging deze ontwikkeling uit te leggen'. Vanaf zo'n zin klinken alle argumenten en feiten een stuk minder overtuigend.

Een ongestructureerd boek schrijven is net als ’s nachts in een donker bos wandelen met een zaklamp. Je loopt net niet tegen een boom, maar je hebt geen idee waar je bent en waar je heen gaat. Beetje eng. 

Door Geerhard Bolte

De inhoudsopgaven van de manuscripten en boekvoorstellen die ik ontvang zijn soms onbegrijpelijk. Ze bevatten wel een opsomming, maar de samenhang tussen de hoofdstukken ontbreekt. Niet zelden wordt gewoon een tiental aspecten van een onderwerp in evenveel hoofdstukken belicht. Zonder een zin te hebben gelezen, weet ik al dat ik ga verdwalen – omdat de auteur ook is verdwaald.

Een ongestructureerd boek schrijven is als ’s nachts in een donker bos wandelen met een zaklamp. Je loopt net niet tegen een boom, maar je hebt geen idee waar je bent en waar je heen gaat. Beetje eng.